پنجشنبه های شهدایی| از بدر تا خورعبدالله؛ در گریز از دنیا برای رسیدن به مرگ سرخ

باز هم پنجشنبه دیگری از راه رسید.

از آن روزهایی که خط سرخ غروبش در صفحه خبری ما با خط سرخ خون شهیدان عجین شده است؛ دلم را به آسمان می سپارم تا به وسعت آسمان بتوانم از عظمت آن خاکیان به افلاک سفر کرده، بنویسم.

اما گاهی نوشتن بسیار دشوار می شود، آن هنگام که بخواهی دریایی از عظمت را در قاموس کلمات به تحریر بکشی و چگونه این قلم ناچیزی یارای خامه زنی در روایت آنانی را داشته باشد که پای در مسیر فی سبیل الله گذاشته  و هر آنچه را داشتند، در طبق اخلاص نهادند و در قهقهه مستانه خود به قربت الهی رسیدند.

به نام خدای آن جوانمردانی که آوازه رشادت هایشان در گوش زمانه طنین انداز شده است و هنوز هم از پشت خاکریزها نوایشان زنده است، هنوز هم در هزاره چهارصد و یک هجری شمسی صدای شهید از همه رساتر است و کران به کران از عرش بیکران بر فرش زمین گسترده می شود تا به یاد آوریم که شهدا سنگ نشانند که ره گم نشود.

در برابر دشمن با قدرت ایستاده بودند و مهم نبود که تعداد دشمن کم باشد یا زیاد، چرا که ظرف ایمان آنان آن قدر وسیع گشته بود که پیش رویشان چه یک نفر چه لشکری از دشمن باشد،  تفاوتی ندارد و دفاع خط مقدم آنهاست، الگوی انها امامشان حسین(ع) بوده است که با 72 پروانه عاشق در برابر خیل بسیار دشمن ایستادگی کردند؛ تفکر شهیدان حسینی بوده است، پس نباید توقع چیزی دیگری